De komende jaren wil ik samen met u het kompas bepalen dat onze universiteit leidt. Ontdek hier de richtingen die mijn eigen levenskompas me tot nu toe al heeft uitgestuurd, of raadpleeg mijn uitvoeriger cv.

Bergen beklimmen

Wat ging een meisje uit een volksbuurt in Brasschaat in 1982 in Leuven zoeken, als een van de weinige vrouwelijke studenten in de ingenieursopleiding bovendien? Simpel: de lokroep van de wetenschap, de drang om meer te weten te komen over natuurkundige fenomenen zoals die optreden in nucleaire systemen, of over de wispelturigheid van luchtstromingen en hoe watervallen kolkend naar beneden storten. Voor mijn ouders was die sprong financieel allesbehalve evident maar zoals altijd lieten ze me doen en hielden ze hun handen open voor mochten ze me moeten opvangen. Net als mijn oudere zussen had ik gulzig mogen proeven van sport, jeugdbeweging en muziek, en ook in Leuven kon ik mee aansluiten bij de universitaire korfbalcompetitie. Die sport heb ik inmiddels ingeruild voor recreatief lopen, skiën en fietsen, maar de sportieve ambitie is gebleven en die bracht me de voorbije jaren naar een hele reeks beklimmingen van legendarische Alpen- en Pyreneeën-cols zoals de Tourmalet en de Colombière. Ook de muzikale microbe kriebelt verder, want ik musiceer nog elke week, precies zoals in mijn studententijd, met het Brasschaats Mandoline Orkest.

De zon op aarde

In Leuven ontdekte ik de schoonheid van de wetenschap in de complexiteit van het onbekende. Die complexiteit daagt je telkens weer uit om dieper te graven, en op elke nieuwe ontdekking volgt weer een nieuwe puzzel. Kernfusie werd mijn onderzoekswereld, met de hamvraag: hoe creëren we de zon op aarde? Als ingenieur mocht ik een team vormen met natuur- en wiskundigen, en veel tijd doorbrengen aan onderzoekscentra in Jülich, München, Culham bij Oxford, New York en Princeton. Het werd een unieke leerschool om de waarde van interdisciplinaire en internationale onderzoekssamenwerking te ervaren, te zien hoe onderzoek relateert aan maatschappelijke stromingen (met een aangescherpt nucleair debat in wijzigende geopolitieke verhoudingen na de val van de Muur), en te zoeken naar een haalbaar evenwicht tussen werk en privé (nadat drie zonen ons leven kwamen verrijken tijdens mijn doctoraat).

Studenten leren vliegen

Nadat ik mijn doctoraat voltooid had, bleef ik actief als onderzoeker in internationale projecten in Duitsland, om na drie jaar terug te keren naar het Departement Werktuigkunde. Daar kreeg ik de overrompelende taak om mijn onverwacht overleden promotor, prof. Willy Dutré, op te volgen. In de cursussen Thermodynamica, Energieconversie en Aerodynamica bracht ik grote groepen studenten de kracht van warmte bij en hoe ze kunnen vliegen, letterlijk en figuurlijk, en dat doe ik vandaag nog altijd met evenveel enthousiasme. Niets is zo mooi als jonge mensen te begeleiden in hun nieuwsgierigheid, om hen aan te moedigen om creatief te zijn op hun ontdekkingstocht, en zo ook zichzelf beter te leren kennen.

Complementair en internationaal

Veel van wat ik zelf heb mogen ervaren, probeer ik mee te geven aan volgende generaties. Dat is ook zo in mijn onderzoeksgroep, een hecht team dat beseft dat samenwerking en complementaire expertise leidt tot snellere doorbraken. De internationale dimensie is ook cruciaal om onderzoek voort te stuwen, om alle perspectieven mee te nemen in nieuwe ontwikkelingen, en het beste zicht te krijgen op wat de wereld nodig heeft. Zo bouwen we met het wereldwijde consortium ITER een kernreactor waarmee de haalbaarheid getest kan worden van fusie als een duurzame en koolstofvrije  energiebron, en maken we in DEMO met een even internationaal gezelschap de vertaalslag van onderzoeksexperiment naar technologische innovatie, net zoals we dat in Energyville doen met onderzoek naar toepassingen van thermische energie.

Coachend en empathisch leiderschap

Betrokkenheid bij studenten, doctorandi, medewerkers en collega-professoren betekent ook verantwoordelijkheid opnemen voor het geheel. Zo werd ik al snel programmadirecteur van de opleiding Werktuigkunde in tijden van stevige hervormingen, mocht ik sociaal beleid mee vorm geven in de Raad voor Studentenvoorzieningen (nu Stuvoraad), en werd ik voorzitter van de Onderwijsraad. Het scherpte mijn ideeën aan over participatie en inspraak van studenten en medewerkers. Daardoor kon ik later als vicerector Studenten- en diversiteitsbeleid (2009-2013) en als vicerector Onderwijsbeleid (2017-2025) mijn visie op coachend en empathisch leidinggeven op heel wat vlakken in de praktijk brengen, telkens opnieuw zoekend naar overeenstemming en draagvlak.

Samen KU Leuven maken

Verwondering omzetten in inzicht, dat weer nieuwe verwondering en verder inzicht oplevert. Dat is wat de wetenschap, ons onderwijs en onze bijdragen aan de maatschappij drijft. Essentieel daarin is dat we vertrouwen geven aan studenten, onderzoekers en alle medewerkers zodat ze hun talenten volop kunnen ontplooien, aanwenden en versterken, en we met z’n allen, in team, bakens kunnen verzetten. Want samen maken we KU Leuven.

Wil je meer weten over de weg die ik heb afgelegd?